Hij kreeg hem van opa, het was een relatiegeschenk dat hij zelf niet gebruikte. Het ding was niet groter dan een pak melk, maar het geluid dat eruit kwam klonk alsof er een megabox naast me stond.
In ons gezin is muziek belangrijk. We luisteren naar pop, rock, het Nederlandse lied, jazz en klassiek. Alles komt voorbij. Zelf spelen we niet, en onze jongens hebben helaas ons gebrek aan talent meegekregen. Nog steeds verbaas ik me over het feit dat zowel mijn man als ik vroeger pianoles hebben gehad; beiden komen we niet verder dan de vlooienmars.
Sinds de geluidsbox, die hij liefdevol zijn UBL noemt, in huis is, zijn hij en mijn jongste onafscheidelijk. De nieuwste techniek zorgt ervoor dat zijn favoriete muziek draadloos door de speakers schalt. Gewapend met een oude Iphone in zijn broekzak en de UBL in zijn schooltas, maakt hij de straten onveilig. Als een professionele hangjongere strekt hij zijn nek, steekt zijn neus in de lucht en kijkt hij minzaam om zich heen. Hij zingt mee met rappers als Jebroer en Lil’ Kleine. Zingt over drank, drugs en ellende. Van sommige teksten heeft hij geen idee wat het betekent.
Hoewel ik vind dat ik een brede muziekinteresse heb, heb ik met dit genre toch moeite. Net als mijn ouders vroeger hun wenkbrauwen fronsten bij muziek van rock- en heavy metal bands, doe ik dat nu. Verbieden helpt niet, weet ik uit ervaring. Dus leg ik hem uit - hoe jong hij ook is - wat drank en drugs met mensen kunnen doen.
Dat hij heeft geluisterd merk ik pas als we bij Pride Amsterdam zijn, en hij me bij de arm grijpt. Zijn handje klemt zich om de mijne, alsof hij in een achtbaan zit. ‘Mam,’ vraagt hij, ‘hebben zij drugs gebruikt?’ Een man duwt een vrouw waardoor ze valt. Ze lachen. ‘Misschien,’ antwoord ik eerlijk. Angstig kijkt onze jongste opzij. ‘Ik ga nooit drugs gebruiken. Nooit!’ Wachtend op de bus naar Amstelveen leg ik beschermend mijn arm om hem heen. Hij laat het toe.
Pas in Amstelveen krijgt hij weer praatjes. En als we thuis zijn gaat toch de muziek weer even aan. Onwillekeurig neurie ik mee op de melodie van ‘Kind van de duivel’. ‘Mama, je hoeft niet te huilen,’ zingt mijn jongste. ‘Feesten. Alsof elke dag je laatste is.’ Laat hem maar, denk ik. Heel even…
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad.
Commenti