Met vingers gevoelloos van de kou, loop ik langzaam naar het Amsterdamse bos. Het is glad op de brug, er ligt een laagje bevroren dauw op de planken. De lucht is kraakhelder en ik vul mijn longen ermee. Gezang van vogels stemt me vrolijk. Naast me zie ik een bevroren waterplas. Meteen zie ik schaatsers voor me, én koek en zopie. Daar zijn we aan toe.
Het jaar begon donkerder dan ooit. Een record aan regen, bewolking, grijze luchten en onheilspellend nieuws kleurden de dagen zwart. Ik zocht wat vaker Zest op, mijn yogaschool, en nam rust. Hoelang zal het duren voordat de zon weer doorbreekt?
Wandelend langs de waterkant van de grote weide observeer ik een groep meerkoeten. Ze zwemmen alsof het al zomer is. Sturend met hun zwemlobben laveren ze zich naar de omstandigheden. Roepen doen ze nog niet; zwijgend wachten ze de lente af.
Hoe vaak ik er ook heb gelopen, telkens verwonder ik me over de schoonheid van het bos. Het bijna fluorescerend groene mos op een boomstam en op de grond, ik word er volmaakt gelukkig van. Het mos beschermt de bast en de aarde tegen erosie. Als een vriendelijk mechanisme kruipt het tegen alles aan wat het moeilijk heeft. Het beschermt, ondersteunt en geeft het signaal dat het zaden zal opvangen zodat deze warm en zacht kunnen ontkiemen.
Op de achtergrond hoor ik motoren ronken en als ik de lucht opsnuif ruik ik kerosine. Ik weet dat het geluid van vliegtuigen en/of wegverkeer Amstelveense bewoners tot wanhoop drijft. Sommigen kunnen nergens anders meer aan denken. Maar ik denk slechts aan het mos dat bijdraagt aan een prettigere omgeving. Het zal stikstofdioxide, zwaveldioxide en fijnstof absorberen en omzetten in schonere lucht. Een wonder dat voor mijn neus plaatsvindt. Ik hoef me er alleen maar bewust van te zijn.
Intens gelukkig voel ik me als ik verder wandel. Is het omdat mijn jaar goed is begonnen? Zeker niet. Vanwege een botbreuk in mijn teen heb ik bootcamp en werk even moeten afzeggen. Een schrijversblok heb ik op te lossen. Maar met de zon, schijnend op mijn bleke gezicht, ontvang ik meer vertrouwen dan woorden kunnen geven. Zelfs met mijn trage pas worden mijn vingers warm en kruipen mijn mondhoeken omhoog. Vogels zingen nú al een verleidelijk lied om een partner te vinden. De natuur draait door en brengt uiteindelijk alles in evenwicht.
Jacobine van den Hoek
Jacobine schrijft historische fictie. Haar derde boek, Madame, is (online) te koop bij de boekhandelaar.
Madame is het wonderlijke en op waarheid gebaseerde verhaal over Marie Grosholtz, de naamgever van het wassenbeeldenmusea Madame Tussauds. Het is een boek over passie, eigenheid, ambitie en liefde.
Hier te reserveren.
'Een fascinerend en spannend portret van een oersterke vrouw. Het verhaal boeit en inspireert tot de laatste bladzijde.'
Maaike Rienks, Boekhandel Libris Venstra
Eerder verscheen De roos van Napoleon en Zondebok. Jacobine werkt nu aan een boek over Marie Curie. Jacobine van den Hoek is in te huren als spreker via De Schrijverscentrale.
Commentaires