‘Nee, hou je rug recht. Zo, ja. Jij doet dit...’ De yogaleraar kromt zijn rug en toont een zeer onaantrekkelijke pose. Eerlijk gezegd vermeed ik de spiegels. Liever zag ik mezelf zoals de vrouw voor me; sierlijk wisselt ze van houding bij elke yoga term die ze hoort. Zo wil ik het ook gaan doen! Maar ik verplaats haastig een hand of voet als ik zie dat die toch weer op een andere plek hoort te staan. ‘Ontspan je schouders,’ hoor ik de docent zeggen. Van de goedbedoelde aanwijzingen raak ik bijna in paniek. Ontspannen? Hoe dan? Ik moet me enorm concentreren om precies te doen wat er van me wordt verlangd. En ik kan niet zeggen dat de poses erg gemakkelijk zijn. Het voelt alsof ik Twister speel voor volwassenen. En dan word ik ook geacht om op mijn ademhaling te letten. Daar heb ik helemaal geen tijd voor! O, ik moet mijn been weer verplaatsen. Langzaam. Ja, heel langzaam. Adem in door je neus. Adem uit door je mond. Goed. Dat is weer gelukt.
In de afgelopen maanden zijn er weken geweest dat ik me verplaatste als een oud vrouwtje. Met kromme rug en stijve spieren hobbelde ik door het leven. Ik gunde mezelf noodgedwongen rust en stopte met hardlopen. De energie die ik normaal gesproken verbrandde, bleef hangen onder mijn hersenpan en verhitte me. Het enige sportieve dat ik nog deed was wandelen en op Instagram filmpjes bekijken waarin springende en hupsende sporters challenges aanbieden die door fanatiekelingen werden nagedaan. Ik vond het heerlijk om fitte mensen te zien en verlangde ernaar om ook weer rond te hupsen. De vakantieweken, de warmte en een c*-besmetting waren een goed excuus geweest om pas op de plaats te maken. Even geen sport. Maar toen ik vorige week hijgend boven aan de heuvel stond na een kort sprintje in het Amsterdamse Bos en de fysiotherapeut mij had aangeraden toch te blijven bewegen was de maat vol. Want als mijn lichaam een tempel is, moet ik het goed verzorgen, nietwaar?
Hardlopen in het Amsterdamse Bos, bootcampen met vriendinnen en yoga of pilates moeten mijn lichaam weer op sterkte brengen. Alles gedoceerd. Ik verheug me als een kind op mijn plan van aanpak en verlang ernaar om weer gezond te zijn. Wie weet, vouw ik me over een paar maanden met gemak in een dragonfly pose?
Jacobine debuteerde in 2019 met de roman Zondebok. Haar tweede roman, De roos van Napoleon wordt goed ontvangen. Het is een op waarheid gebaseerd verhaal over het leven van Joséphine Bonaparte, de eerste vrouw van Napoleon.
(Hier te bestellen. Ook als luisterboek en e-book)
Comments