‘Die deur moet echt dicht.’ Ik lig onder mijn deken, klaar om in slaap te vallen, maar stap uit bed om de deur te sluiten. Het is de kier die mij er altijd van weerhoudt me weg te laten zakken in de stilte van de nacht. De opening is als een louche toegangspoort voor ongure gasten. Dicht moet ie. Het is een vast ritueel. Ik heb er meer. Zoals ’s morgens: de deur gaat open, ik verwelkom de kat, ga naar het toilet, doe mijn lenzen in, en de wereld openbaart zicht. Beneden drink ik een espresso aan tafel. Dan gaat de bel. Vriendjes druppelen binnen. Onze jongste – net als ik een langzame starter – doet gehaast de laatste dingen, aangespoord door ons. Altijd gedoe. Dan vertrekt mijn man. De zonen zijn naar school. Het huis is leeg. De dag begint.
Gewoontes, structuur en ritme, ik heb het nodig. Zonder vaste gewoontes zal de chaos in mijn hoofd mijn leven regeren. Wordt mijn ochtendritme verstoord dan is het lastig om mijn draai te vinden. Slaap ik in een kamer met open deur, dan duurt het lang voordat mijn ogen zich gewillig sluiten. Dat klinkt overdreven, maar ik weet, meer mensen hebben hier last van.
Ik durf te beweren dat ook de eigenaren van café Silversant houden van gewoontes. Op een zaterdagmiddag bezocht ik het eetcafé, warmgelopen door een wandeling in het bos. Met een droge keel van het praten liepen we naar het terras. Zin in water, koffie en taart. Tot onze verbazing zat er niemand. Het zonovergoten terras was leeg. Op zaterdag? Stoeltjes stonden vast aan een ketting. Binnen was het donker. Een vogel schudde de veren op een tafel en vloog toen we dichterbij kwamen snel weg.
Zo’n vijfendertig jaar geleden werd het besloten: op zaterdag zijn we dicht. Kees en Gerrit werkten zich drie slagen in de rondte en hadden kennelijk niet de middelen of het vertrouwen om de zaak door iemand anders te laten runnen. Met een blik op de weekomzet en rekening houdend met hun eigen agenda was de keuze snel gemaakt. De beslissing, ooit genomen vanuit praktische overwegingen, werd een gewoonte. Ook al veranderde de tijden – het weekend was niet meer heilig –mensen blijven bij hun beslissingen. En waarom niet? Het is hun tent. Wie zijn wij om daar iets van te vinden? Gewoontes hebben we toch allemaal?
***
Voor de derde keer organiseert Jacobine van den Hoek het Amstelveens Boekenfeest.
Op zondag 8 maart wordt de Annakerk omgetoverd tot een cultureel bolwerk van auteurs, muzikanten, woordkunstenaars en zelfs sportieve boekliefhebbers.
Het evenement wordt geopend door wethouder Herbert Raat. Dan volgen lezingen. Voor de kleine bezoekers komt Dikkie Dik 's middags langs. En om 16.30 speelt Jordi Martin.
Zondag 8 maart - ANNA Amstelveen