Als ik in de spiegel kijk, zie ik de jaren getekend in mijn gezicht. Vooral als ik lach, schieten de rimpels in mijn huid als ringen in het water bij neervallende regendruppels. ‘Het hoort bij jou,’ zeiden mijn buren laatst, toen we onze ouderdomskwaaltjes bespraken. Bij de één waren ze zichtbaarder dan bij de andere. ‘Wanneer doen we er iets aan?’ vroegen we ons af. Vertwijfeld trok ik mijn neus op. Ik wist dat er weer andere rimpels in mijn gezicht verschenen.
Eén belletje naar Kliniek Amstelveen, en een gevulde zak met geld, is genoeg om je van je innerlijke probleem te verlossen. Met nadruk op innerlijk. Want de enige die mijn rimpels afstotelijk vindt ben ik zelf. Kon ik mezelf maar recht in de spiegel kijken en toegeven: je bent geen twintig meer. En ook geen dertig. Zelfs de veertig is een gepasseerd station. Leer ermee te leven, maak je niet druk over wat anderen van je zeggen. Want dat hoeft niet meer als je middelbaar bent!
Het klinkt zo makkelijk. En het lukt me om zo te denken als ik de strakgespannen gezichten van veertigplussers op tv zie. Hun emotie is slechts af te leiden uit de toon van hun stem, en hun lach wordt onbedoeld een grimas. Achter hun masker schreeuwt de onzekerheid.
Laatst zag ik een foto op social media van een vroegere vriendin. Ik had haar twintig jaar niet gezien. De schuine duivelse hoektandjes die haar lach altijd verfraaiden, en die haar een guitige aanblik gaven, stonden nu recht. Haar gebit was witter dan wit. Ik miste de imperfectie, die haar karakter onderstreepte. Alsof haar ziel was veranderd. De foto toonde een dame, dertien in een dozijn, zonder karakteristieke kenmerken.
Dus begrijp ik de opmerking: ‘Het hoort bij jou.’ En schuif ik in gedachte de toevoeging, je bent nu eenmaal een gerimpeld monster, fronsend weg. Ik zal mijn onvolkomenheden met verve dragen, want is dat niet aantrekkelijker dan een onzekere schoonheid?
Deze column is geplaatst in het Amstelveen Nieuwsblad
Meer lezen van Jacobine, klik dan hier.