Dagelijks schuifelt ze voetje voor voetje voorbij. Haar stapjes lijken iedere dag kleiner te worden. Met gebogen hoofd en haar handen steunend op de rollator, wandelt ze drie keer per dag. Helemaal alleen; tot voor kort deed ze dat samen met haar hondje.
‘Ik moet blijven lopen,’ zei ze, toen ik haar aansprak, en vroeg waar haar grote vriend was. ‘Ook nu hij er niet meer is.’ Haar waterige ogen werden fel toen ze naar me opkeek. ‘Ze wilden me geen nieuwe geven. Ik ben te oud. De hond zou, als ik er niet meer ben, wéér een nieuw adres krijgen, zeggen ze. Dan moet hij opnieuw wennen…’ De stilte vulde in wat ze ervan dacht. De gedachten aan haar lieten mij niet los.
Heel graag had ik haar een nieuw hondje gegeven, een kleintje, die haar ’s morgens begroet met een kefje en een kwispelende staart. Een hondje waar ze tegenaan kan praten, zodat niet alleen de muren haar stem horen. Een beestje die voor de deur gaat staan en haar smekend aankijkt om naar buiten te gaan, ook al regent het. Een beestje met een lief klein lijfje dat haar warmte opzoekt en zich, naast haar, op de bank nestelt.
Regels zijn regels. De mensen van het dierenasiel denken in het belang van de beesten, niet in het belang van haar. Ze is ouder dan tachtig, tikt bijna de negentig aan, en overschrijdt daarmee de maximale leeftijdsgrens. ‘Sorry mevrouw, we kunnen u geen hond meegeven.’ Dat zeiden ze bij het dierenasiel.
Als een topsporter zonder wedstrijden in het verschiet zal mijn buurvrouw de kracht volledig uit zichzelf moet halen om de dagelijkse rondjes te maken. In huis zal ze in zichzelf praten, en als een doofstomme geen reactie ontvangen. De enige emoties waar ze rekening mee zal moeten houden is die van haar zelf. Niemand vraagt om eten. Niemand geeft haar aandacht. En er is geen hond die haar helpt.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer columns en blogs/vlogs over de boekenwereld vind je hier.