Als een afgeworpen huid ligt het langs de kant van de weg. Nutteloos en verloren. Het rood van het plastic steekt mooi af bij het groen van het gras. Dat is dan ook alles wat er mooi aan is.
Ik zucht, fiets door, en zeg er niets over. Op mijn netvlies verschijnt echter een wereld waarin dieren moeizaam voortkruipen door plastic afval, dood gaan aan verstikking en vissen niet los kunnen komen uit een berg plastic. Beukend en trekkend. Hopeloos verloren in restanten van onze moderne wereld.
Het rode plastic passeer ik nadat ik mijn oudste zoon heb afgezet bij een kinderfeestje en met mijn jongste terug fiets naar huis. Op het feestje sprak ik een moeder over haar werk. Ze vertelde over André Kuipers. De man die iedereen kent van zijn astronautenreizen. Een man van avontuur! Maar ook een man, vertelde ze, die bewustwording van de kwetsbaarheid van de planeet aanstipt. Hij schrijft kinderboeken, geeft colleges en bezoekt scholen. Vertelt over wetenschap, milieuvervuiling en dat we de aarde niet moeten uitputten. ‘Stop met ontbossing!’ roept hij op zachte toon naar iedereen die het wil horen. ‘Doe iets aan overbevissing! Doe IETS!’ Het spreekt me aan en toch staat het ver van me af. Want, wat kan ik eraan doen?
Honderd meter verder weet ik het. De rode poncho liet ik liggen, maar verderop ligt een gele op ons te wachten. En een witte. Overal ligt afval. Als een relict verspreid door het bos, stille getuigen van ‘A day at the park’.
‘Kijk!’ zeg ik tegen mijn jongste. ‘Hoe asociaal! Zullen we het opruimen?’ Mijn zoon knikt en stapt meteen van zijn fiets. De gescheurde poncho geeft hij aan mij. ‘De mensen die dit doen zijn echt stom!’ Ik zie aan zijn gezicht dat hij het meent. Verderop vinden we een blikje. Ook deze pakt hij op. Met een vies gezicht gooit hij het restje bier weg en reikt het aan mij. Het blikje voeg ik bij de rest van het afval.
Thuis aangekomen hebben we een behoorlijke hoeveelheid plastic verzameld. Mijn zoon en ik hevelen het over naar de daarvoor bestemde zak en geven elkaar een high five. De wereld kunnen wij niet redden. Maar ik kan André Kuipers helpen door mijn kinderen bewust te maken van wat afval met natuur en mensheid doet.
Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Meer lezen van Jacobine van den Hoek? Volg haar op Facebook of Twitter.