Mijn fietssleutel werkt niet mee en het duurt even voordat ik het slot open krijg. Als ik me omdraai en de jongens maan om op te schieten - we zijn laat voor voetbaltraining - zie ik de jongste uitgebreid een reporter van RTV- Amstelveen te woord staan. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn haast, dus Iuister ik naar wat hij zegt. Hij vertelt over Moederdag, wat hij allemaal voor mij gaat maken. Ik schiet in de lach. Wát is hij allemaal van plan?
Intussen praat mijn zoon verder. 'Ik geef haar een ketting, met een zwaantje, want ze wil een tattoo, een zwaantje.' Ik kom niet meer bij achter de rug van de reporter. Wat zegt hij? Een tattoo? Ik? Daarna mag mijn andere zoon wat zeggen. Ook hij heeft wilde plannen voor zondag. Terwijl hij spreekt over ontbijt en tekeningen kijk ik op de klok. Over een kwartier begint de training.
'En u?' Er wordt een microfoon onder mijn neus gedrukt. Ik twijfel. Het liefst wil ik weg rennen. We komen te laat op voetbal, we moeten weg! Maar ik blijf staan, gegijzeld door de vrouw met de microfoon en de man met de camera, en reageer op de vraag: 'Wat zou u voor Moederdag willen krijgen?' 'Nou,' reageer ik beleefd, 'ik vind het leuk als ze iets voor mij maken, een tekening bijvoorbeeld.’ 'Vindt u het belangrijk dat Moederdag wordt gevierd? vraagt ze verder. Ik probeer haar met mijn ogen duidelijk te maken dat ik geen tijd EN GEEN ZIN heb om verder te praten. Ik zou het haar moeten zeggen, maar het idee dat ik ten overstaan van vele kijkers onaardig ben, snoert mij de mond. Dus antwoord ik: ‘Nee hoor, ik vind het niet belangrijk, voor mij hoeft het niet.’ Ze zegt nog wat, sluit daarna af en ik weet niet hoe snel ik weg moet fietsen. Over tien minuten begint de training. De volgende dag word ik wakker van de slaapkamerdeur die opengaat. Daar staan ze. De jongste draagt een bord met twee beschuitjes, een met ham en een met hagelslag. En een glas melk. Vol trots leggen ze hun brieven neer. Ik lees ze ontroerd, drink zelfs van de melk waar ik normaal gesproken van gruwel. Goed, Moederdag is een dag, verzonnen door de commercie. Maar toch, ik geef het toe, het heeft wel wat om even onverdeelde aandacht te krijgen. En de jongens? Zij hebben geen woord gelogen op tv. Nou ja, behalve de tattoozwaan dan. Deze column is geplaatst in het Amstelveens Nieuwsblad. Volg Jacobine van den Hoek op Facebook of Twitter. Nieuwsgierig naar het interview? Bekijk het hier via RTV-Amstelveen (aan het einde, na 15 min)